هفته وحدت و علت نامگذاری آن
شنبه ۲۸ دى ۱۳۹۲
فاصله میان ۱۲ ربیع الأول که سالکَرد ولادت بیامبر اکرم(صلي الله عليه و آله) بنا بر روایات أهل سنت تا ۱۷ ربیع الأول که تاریخ ولادت رسول الله محمد(صلى الله علیه و آله) بنا بر روایات موجود در شیعه است، از سوی امام خمینی(ره)، به عنوان هفته وحدت نامکَذاری شده است. ارکَانی رسمی هم با نام(مجمع تقریب بین مذاهب اسلامی) رسماً الان در حال فعالیت هست. ابتدا زیر نظر سازمان فرهنگ و ارتباطات بود اما اکنون جند سالی است که به شکل مستقل کار می کند و از این سازمان جداشده است، و هر ساله کنفرانسهایی برگزار می کند، که کنفرانس بین المللی وحدت در هفته وحدت هر ساله در تهران برکَذار می شود و علمای بزرکَـ را از کشورهای مختلف دور هم جمع می کند. و همواره از شخص مقام معظم هبری تا همه مسولین این مملکت تأکید دارند که وحدت میان مسلمانان باید ایجاد شود و عوامل تفرقه خشکانده شود.
راه کارهای ایجاد وحدت
آگاه سازی جوانان از راه کارهای ایجاد وحدت، از جمله مسائلی است که باید به طور مفصل به آن پرداخت؛ چرا که غفلت از برخی مسائل، گاه به وجود آورنده بحران هایی است که عواقب آن ممکن است باعث ایجاد شکاف و رخنه در بین گروه های مختلف، و در سطح وسیع تر، سبب ایجاد تفرقه در بین ملت ها و امت ها شود. برخی از این راه کارها عبارتند از:
1- توجه به نقاط مشترک: این که همه انسان ها از خاک هستند، از یک پدر و مادرند، کرامت انسانی به رنگ و نژاد و لباس بستگی ندارد و... .
2- چنگ زدن به ریسمان الهی: طبق نظر مفسران، منظور از ریسمان الهی، قرآن، کتاب و سنت، دین الهی، اطاعت از خداوند، توحید خالص، ولایت اهل بیت و... است که در این میان، تأکید بر قرآن بیشتر است.
3- مراجعه به سنت پیامبر و سیره اهل بیت.
4- امر به معروف و نهی از منکر و مراعات حقوق برادری.
5- برگزاری برنامه های عبادی گروهی، مثل دعا، نماز، نماز جماعت، نماز جمعه، مناسک حج... .
6- ارائه پژوهش های علمی درباره نقاط اشتراک مسلمانان.
7- مراعات حقوق اقلیت ها.
8- زمینه سازی رهبران مذهبی از راه پدید آ‌وردن شعارها و نمادهای وحدت آفرین.
9- بیان آثار و پی آمدهای بنیان افکن و خانمان سوز اختلاف های مذهبی.
10- افزایش شناخت و درک متقابل از هم.
11- تأکید و تمرکز بر گوهر مشترک ادیان، یعنی عرفان و معنویت.
12- تحریک نکردن هم مذهبان متعصب و طرح نقاط تاریخی مشترک.
پیش شرط های امام راحل در مسأله وحدت
1- اهتمام بیش از پیش به خودسازی و تعمیق اخلاق و ارزش های معنوی در زندگی خود و جامعه پیرامون.
2- باورداشت و تعمیم سعه صدر و پذیرش و تحمل اختلاف سلیقه ها و دفاع از آزادی اندیشه و حمایت از تشکل های سیاسی و فرهنگی ای که در اصول و مبانیِ مورد اعتقاد امت و جامعه اسلامی اتفاق نظر دارند.
3- اعتقاد عمیق و اعتماد به نقش و آثار معجزه آسای وحدت در حلّ معضلات به ظاهر لاینحلِ سیاسی و اجتماعی.
4- هوشیاری و توجه دادن به طرفین وحدت، در خصوص نقش خنّاسان و وسوسه تفرقه‌انگیزان.
5- تلاش همه جانبه برای یافتن نقاط مشترک بیشتر و کاستن از اختلافِ آرا در مبانی و اصول.
6- احیای فرهنگ توحیدی و وحدت گرایی در جوامع اسلامی و احیای نمادها و عوامل و مظاهر وحدت.
7- آگاهی بخشیدن به آحاد ملت اسلامی برای دریافت تصویری روشن از ابعاد تمدن گذشته اسلام و علل سقوط و انحطاط مسلمانان در سده های اخیر.
8- شناسایی و معرفی دشمنان اصلی و جلوگیری از دشمن تراشی های ناامید کننده.
9- ترویج و تبلیغ فرهنگ جهاد و شهادت طلبی برای تضمین موفقیت پیشگامان مبارزه با دشمنان وحدت.
10- مقابله با خرافه پرستی و زدودن پیرایه های تفرقه انگیزی که به نام آداب و رسوم دینی و مذهبی از سوی مغرضان و ناآگاهان در فرهنگِ سنتی ملت ها ریشه دوانده و کوشش برای کاهش تعصب های کورکورانه و عوامانه.
11- تلاش برای یکسان سازی قول و فعل منادیان وحدت و کارگزاران و مسئولان نظام مقدسی که وحدت را شعار خویش قرار داده‌اند[1]
در تاریخ پرفراز و نشیب اسلام، تفرقه و دودستگی میان مذاهب و ملت های اسلامی، از مسائل پیچیده و بنیان‌برافکنِ جوامع اسلامی بوده و همین عامل، خسارت های مادی و معنویِ جبران ناپذیری بر پیکر امت واحد اسلامی وارد کرده است. امیر مؤمنان علی(عليه السلام) از اصحاب خود به دلیل تفرقه شان گلایه می کند و می فرماید: «به خدا سوگند! این واقعیت قلب انسان را می میراند و دچار غم و اندوه می کند که شامیان در باطل خود وحدت دارند و شما در حقّ خود متفرق اید.»[2] ایشان در جای دیگر می فرماید: «از پراکندگی بپرهیزید که انسانِ تنها، بهره شیطان است؛ آن گونه که گوسفندِ تنها، طعمه گرگ خواهد بود».[3] در دنیای امروز، حضور بیش از یک میلیارد مسلمان و پیشرفت و تعالیِ بی سابقه بعضی از کشورهای اسلامی، به ویژه کشور عزیزمان ایران، زنگ خطری را برای استکبار جهانی به وجود آورده است و به یقین آن ها آرام نخواهند نشست. دشمنان که از آغاز ظهور اسلام از این امتِ واحد ضربه های سنگینی خورده‌اند، در صورت غفلت مسلمانان، از اختلاف های آنان سود خواهند جست و به آن دامن خواهند زد. دوری از اسلام اصیل و قرآن کریم، تعصب و لجاجت بدون برهان و منطق، قومیت گرایی و نژادپرستی، دنیاگرایی و نیز تفرقه انگیزی قدرت های بزرگ به منظور سلطه بر مسلمانان و منابع مالی و فکری آن ها را می توان بخشی از دلایل بروز اختلاف در میان مسلمانان دانست. کاروانی از مردمان یکی از شهرهای ایران به حاکم شکایت بردند که دو راهزن، کاروانِ صد نفریِ ما را غارت کردند. حاکم به تعجب پرسید: چگونه صد کس با دو تن برنیامده‌اند؟ یکی از آنان در پاسخ گفت: «آنها دو نفر بودند همراه، ما صد نفر بودیم تنها».[4]
پي نوشت ها:
1- نک: آوای وحدت، با نظارت و کوشش: محمدسعید معزالدین، انتشارات مجمع جهانی تقریب مذاهب اسلامی، 1374، چ 1، صص 24 ـ 26
2-نهج البلاغه، ترجمه: محمد دشتی، انتشارات وجدانی، 1384، چ 2، خطبه 27، ص 51.
3- همان، خطبه 127، ص 171.
4- علی‌اکبر دهخدا، امثال و حکم، 1361، چ 5، ج 1، ص 69.
منبع: سايت تبيان