زوجيت در نظام آفرينش
سه شنبه ۱۹ شهريور ۱۳۹۲
بسم الله الرحمن الرحيم
زوجيت در نظام آفرينش
خداوند متعال نظام آفرينش را طوري خلق كرده كه همه ي پديده ها به صورت جفت هستند. گياهان در عالم خود اين چنين اند، حيوانات با همه ي تنوعي كه دارند به صورت جفت و نر و ماده اند. در نهاد اين زوجيت مسأله ي تكميل و تكامل نهفته شده است. در آفرينش، موجودات به صورت فرد و تك كامل نيستند و يا نمي توانند راه كمال را بپيمايند.
طبق همين قانون نظام آفرينش، خداوند انسان ها را به گونه اي آفريده است كه به صورت فردي و تنهايي نمي توانند به حيات سعادتمندانه اي دست يابند. آن ها هم زوج و جفتي دارند. آدمي وقتي كه به مرحله ي بلوغ جسمي، عقلاني، اجتماعي، جنسي و...، رسيد و توانست خود را سرپا نگه دارد، وظيفه تشكيل خانواده بر عهده ي او گذارده مي شود و او بايد مسئوليت آن را پذيرا باشد.
بنابراين ازدواج يك سنت ديرينه ي اجتماعي است كه از زمان هاي بسيار قديم، بلكه از آغاز زندگي بشر مرسوم بوده است. پيماني است مقدس كه در بين تمام اقوام و ملل، مذهبي و غيرمذهبي، و در تمام اعصار و امكنه، وجود داشته و دارد. در اين پيمان مقدس، زوجين يعني زن و مرد زندگي مشتركي را تأسيس مي كنند و پيمان مي بندند كه در كنار هم و يار و غمخوار يكديگر باشند. ازدواج براي انسان ها يك نياز طبيعي است كه از آفرينش ويژه ي آن ها سرچشمه مي گيرد. چنان كه انسان به آب و غذا نياز دارد، در سنين مخصوصي به ازدواج هم نياز پيدا مي كند. هر يك از دختر و پسر در سنين بلوغ احساس مي كنند كه جنس مخالف را دوست دارند و خواستار وصال همديگر هستند. ازدواج يك خواسته ي طبيعي است كه همه جوامع بشري و اديان آسماني بر آن صحه نهاده اند. مخصوصاً دين اسلام پيروان خود را به ازدواج دعوت نموده و از عزوبت بر حذر مي دارد. ازدواج نه تنها منفور نيست، بلكه از ديدگاه اسلام امري مستحب و در بعضي موارد واجب مي باشد. و اگر با قصد قربت انجام بگيرد عبادت نيز محسوب مي شود. هم چنين ازدواج قراردادي رسمي براي پذيرش يك تعهّد متقابل جهت زندگي خانوادگي است كه آدمي در سايه ي آن در خطّ سير معيّن و شناخته شده اي از زندگي قرار مي گيرد. اين قرارداد با رضايت و خواسته ي طرفين، بر مبناي آزادگي كامل دو طرف منعقد شده و در سايه ي آن روابطي بس نزديك بين آن دو پديد مي آيد.
زن و مرد در سايه ي ازدواجي مشروع مكمّل يكديگر مي شوند و هر كدام مي توانند طريق سعادتمندانه اي را در پيش گيرند. نقايص خود را توسط يكديگر رفع كنند، دلدار و آرامش بخش يكديگر باشند. در تنگناها و رفع مسائل و مشكلات پناه يكديگر باشند.
ازدواج سبب دوام و پايداري نسل است، دوام و بقاي بشر به آن وصل است، اين قانون نظام آفرينش است و بر كلّ هستي حاكم مي باشد. پيامبر گرامي اسلام(صلي الله عليه و الله) و ائمه اطهار(عليهم السلام)، درباره ازدواج تأكيد و سفارش فراوان كرده اند. از باب نمونه:
رسول خدا(صلي الله عليه و آلله) فرمود: هيچ بنايي در اسلام بنيانگذاري نشده كه نزد خدا محبوب تر از ازدواج باشد.
اميرالمؤمنين(عليه السلام) فرمود: تزويج كنيد، زيرا رسول خدا(صلي الله عليه و آله) فرمود: هر كس كه دوست دارد از سنّت من پيروي كند به درستي كه سنّت من تزويج است.
حضرت صادق(عليه السلام) فرمود: دو ركعت نمازي كه انسان متأهل مي خواند ثوابش بيشتر از هفتاد ركعتي است كه انسان مجرد مي خواند.
پيامبر اكرم(صلي الله عليه و آله) فرمود: دو ركعت نمازي كه متأهل مي خواند افضل است از اين كه مرد غيرمتأهل شب ها نماز و روزها روزه بگيرد.
رسول خدا(صلي الله عليه و آله) فرمود: بدترين مردگان شما كساني هستند كه بدون ازدواج بميرند.
رسول اكرم(صلي الله عليه و آله) فرمود: بيشتر اهل جهنم افراد غيرمتأهل هستند.
علاقه به زن و تشكيل خانواده نه تنها مذموم نيست بلكه به نظر اسلام از علائم ايمان بشمار رفته است.
حضرت صادق(عليه السلام) فرمود: از اخلاق پيامبران محبّت به زن هاست.
امام صادق(عليه السلام) فرمود: گمان نكنم كسي به ايمانش افزوده شود، جز اين كه محبتش به زن ها زياده خواهد شد.
رسول خدا(صلي الله عليه و آلله) فرمود: روشني چشم من در نماز و لذّتم در زنان است.
حضرت صادق(عليه السلام) فرمود: بيشتر خوبيها در زنان است.
ممكن است بعضي خوانندگان از اين قبيل احاديث تعجب كنند و پيش خود بگويند: پيامبران و ائمه معصومين برتر از آنند كه زن را دوست بدارند و به آن اظهار علاقه نمايند. ليكن بايد به اين نكته توجه داشته باشند كه پيامبران و ائمه معصومين مانند ساير انسان ها بشرند و از لذائذ جسماني مانند خوردن و آشاميدن و نكاح لذّت مي برند و تارك آن ها نيستند، ليكن فريفته ي آن ها نمي شوند و آن ها را هدف زندگي نمي دانند بلكه هدف عالي تري را تعقيب مي نمايند. آن بندگان خاص الهي حتي خوردن و آشانيدن و نكاح را نيز در طريق عبوديت و براي اطاعت از اوامر الهي قرار مي دهند. پيامبران بشرند و مانند ساير انسان ها زندگي مي كنند و از لذائذ و نعمت هاي خدا بهره مي گيرند ليكن از طريق وحي با خدا ارتباط دارند و به لحاظ معصوم بودن از ارتكاب خطا و گناه بدور هستند و همين است امتياز آن ها بر سايرين.